មានសេរីភាពពិតប្រាកដ
ខ្សែភាពយន្តមានចំណងជើងថា អាមីស្តាត និយាយអំពីរឿងរបស់ទាសករមកពីតំបន់អាហ្វ្រិកខាងលិច ក្នុងឆ្នាំ១៨៣៩ ដែលត្រូវបានគេដឹកជញ្ជូនតាមសំពៅ ហើយពួកគេក៏បានសម្លាប់កាពីទែនរបស់នាវា និងពួកនាវិកមួយចំនួន។ ទីបំផុត ពួកគេក៏ត្រូវបានគេចាប់ដាក់គុក ហើយបន្ទាប់មក ក៏បានទទួលការជំនុំជម្រះទោស។ នៅក្នុងឈុតដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន គេឃើញលោកស៊ីនគេ(Cinqué) ដែលជាអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកទាសករ បានអង្វរសុំសេរីភាព។ គាត់និយាយពាក្យតែបីម៉ាត់ជាភាសាអង់គ្លេស ដែលប្រែមកថា “សូមឲ្យយើងខ្ញុំមានសេរីភាព”។ ទោះគាត់និយាយភាសាអង់គ្លេសមិនត្រូវទំាងស្រុង តែបុរសដែលជាប់ច្រវ៉ាក់ម្នាក់នេះ បានធ្វើឲ្យបន្ទប់សាវនាការទាំងមូលមានភាពស្ងប់ស្ងាត់។ ពួកគេក៏ទទួលបាននូវយុត្តិធម៌ ហើយត្រូវគេដោះលែងឲ្យមានសេរីភាព។
សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សភាគច្រើនមិនស្ថិតនៅក្នុងការជាប់ចំណងខាងរូបកាយនោះទេ តែពួកគេនៅតែមិនទាន់បានស្គាល់ការរំដោះពិតប្រាកដ ឲ្យរួចពីចំណងនៃអំពើបាប ដែលជាចំណងខាងវិញ្ញាណ។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ៨:៣៦ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលកម្សាន្តចិត្តថា “បើព្រះរាជបុត្រាប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច នោះនឹងបានរួចជាពិត”។ ព្រះយេស៊ូវបានចង្អុលបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា ព្រះអង្គជាប្រភព នៃសេរីភាពពិតប្រាកដ ព្រោះព្រះអង្គប្រទានការអត់ទោសបាប ដល់អ្នកណាដែលជឿព្រះអង្គ។ អ្នកខ្លះបានអះអាងថា ពួកគេមិនជាប់ចំណងអ្វីទេ(ខ.៣៣) តែពាក្យសម្តី អាកប្បកិរិយា សកម្មភាពដែលពួកគេបានធ្វើ ដាក់ព្រះយេស៊ូវ បានបង្ហាញថា ពួកគេមិនទាន់បានរួចពីចំណងនៃអំពើបាបនៅឡើយទេ។
ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យមនុស្សទំាងអស់ទទួលការរំដោះពិតប្រាកដពីព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងរំដោះ ពួកគេ ឲ្យមានសេរីភាព ឲ្យរួចពីអំពើបាប ការមិនជឿ និងការភ័យខ្លាច។ ពួកគេត្រូវតែបើកចិត្តទទួលសេរីភាពនោះ។ សេរីភាពប្រភេទនេះ គឺសម្រាប់អស់អ្នកដែលបានជឿថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលបានយាងចុះមកក្នុងលោកិយនេះ ដើម្បីកាត់ផ្តាច់ចំណងនៃអំពើបាប តាមរយៈការសុគត…
ព្រះអង្គអាចជួយយើងបាន
មានពេលមួយ លោកចូ(Joe)បាន “ឈប់សម្រាក”ពីការងារ អស់រយៈពេល៨សប្តាហ៍ ក្នុងនាមជាអ្នកថែបំប៉នជនមានវិបត្តិ នៅព្រះវិហារមួយ ក្នុងទីក្រុងញូយ៉ក។ តែការឈប់សម្រាកនោះ មិនមែនជាពេលវិស្សមកាលរបស់គាត់ទេ។ គាត់ថា “ពេលនោះជាពេលដែលគាត់ត្រូវរស់នៅក្នុងចំណោមជនអនាថា និងក្លាយជាជនអនាថា ដូចពួកគេ ព្រមទំាងនឹកចាំពីអារម្មណ៍ នៅពេលដែលមានការអត់ឃ្លាន អស់កម្លាំង និងត្រូវគេបំភ្លេចចោល”។ ការងាររបស់លោកចូ នៅតាមចិញ្ចើមថ្នល់ បានចាប់ផ្តើមជាលើកទីមួយ កាលពី៩ឆ្នាំមុន គឺនៅពេលដែលគាត់បានចាកចេញពីទីក្រុងភីទស្បឺក ដោយគ្មានការងារ ឬកន្លែងស្នាក់នៅ។ គាត់បានរស់នៅតាមចិញ្ចើមថ្នល់ ដោយមានអាហារបន្តិចបន្តួច និងគេងមិនគ្រប់គ្រាន់។ ព្រះជាម្ចាស់បានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ឆ្លងកាត់ការលំបាកទាំងអស់នេះ ដើម្បីរៀបចំខ្លួនគាត់ សម្រាប់ការងារបម្រើដល់ជនទុរគត អស់រយៈពេលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ។
កាលព្រះយេស៊ូវយាងចុះមកផែនដីនេះ ព្រះអង្គក៏បានសម្រេចព្រះទ័យឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាក ដូចមនុស្សដែលព្រះអង្គបានយាងមកសង្រ្គោះ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដែលកូនចៅបានប្រកបដោយសាច់ឈាមព្រមគ្នា នោះទ្រង់ក៏ទទួលចំណែកជាសាច់ឈាមដូច្នោះដែរ ដើម្បីឲ្យទ្រង់បានបំផ្លាញអានោះ ដែលមានអំណាចលើសេចក្តីស្លាប់ គឺជាអារក្ស ដោយទ្រង់សុគត”(ហេព្រើរ ២:១៤)។ ចាប់តាំងពីពេលព្រះអង្គប្រសូត្រដល់ពេលសុគត ព្រះអង្គបានឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកគ្រប់យ៉ាង ដែលមនុស្សធ្លាប់ជួប តែព្រះអង្គមិនដែលធ្វើអំពើបាបឡើយ(៤:១៥)។ ដោយសារព្រះអង្គបានឈ្នះអំពើបាប នោះព្រះអង្គអាចជួយយើង ពេលណាយើងជួបការល្បួងឲ្យធ្វើអំពើបាប។
ហើយព្រះយេស៊ូវតែងតែស្គាល់ទុក្ខលំបាក ដែលយើងមាននៅលើផែនដី។ ព្រះដែលបានសង្រ្គោះយើង តែងតែគង់នៅជាប់ជាមួយយើង ហើយយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងជានិច្ច។ ទោះជីវិតយើងជួបរឿងអ្វីក៏ដោយ យើងនៅតែអាចទុកចិត្តថា ព្រះដែលបានសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពីអារក្ស ដែលជាខ្មំាងសត្រូវរបស់យើង(២:១៤) តែងតែត្រៀមខ្លួនជាស្រេច…
វិសេសជាងជីវិត
អ្នកស្រីម៉ារី(Mary) នៅតែស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ ទោះជីវិតមានការលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។ កូនប្រុសរបស់គាត់ពីរនាក់បានស្លាប់ចោលគាត់ ហើយក្រោយមក ចៅប្រុសពីរនាក់បានបាត់បង់ជីវិតទៀត។ ពួកគេសុទ្ធតែជនរងគ្រោះ នៃការបាញ់ប្រហារ។ ជាងនេះទៅទៀត អ្នកស្រីម៉ារីក៏មានជម្ងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល ដែលបានបណ្តាលឲ្យគាត់ស្លាប់មួយចំហៀងខ្លួន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលណាគាត់អាចទៅព្រះវិហារ តាមធម្មតា គាត់ខំប្រឹងបើកមាត់សរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់ ទាំងសំឡេងមិនច្បាស់ថា “វិញ្ញាណខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ សូមឲ្យព្រះនាមព្រះអង្គប្រកបដោយព្រះពរ!”
ការសរសើរដំកើងរបស់អ្នកស្រីម៉ារី បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពាក្យពេចន៍ ដែលស្តេចដាវីឌបានចែងក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៦៣។ តាមរយៈចំណងជើងនៃទំនុកដំកើងនេះ យើងអាចដឹងថា ស្តេចដាវីឌបាននិពន្ធទំនុកមួយនេះ នៅក្នុងវាលរហោស្ថាននៃស្រុកយូដា។ ទោះទ្រង់ស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពមិនល្អ ឬទាល់ច្រកយ៉ាងណាក៏ដោយ ទ្រង់មិនបានអស់សង្ឃឹមឡើយ ព្រោះទ្រង់មានសង្ឃឹម ក្នុងព្រះជាម្ចាស់។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ឱព្រះអង្គអើយ ទ្រង់ជាព្រះនៃទូលបង្គំ ទូលបង្គំនឹងស្វែងរកទ្រង់អស់ពីចិត្ត ព្រលឹងទូលបង្គំស្រេករកទ្រង់ រូបសាច់ទូលបង្គំរឭកចង់បានទ្រង់ នៅក្នុងស្រុករីងស្ងួត ហើយហួតហែង ដែលគ្មានទឹកសោះ”(ខ.១)។
អ្នកប្រហែលជាកំពុងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាក ដោយគ្មានទិសដៅច្បាស់លាស់ ឬធនធានគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ ស្ថានភាពដែលពិបាក អាចធ្វើឲ្យយើងមានការភ័ន្តភាំង ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវបណ្តោយឲ្យវារុញច្រានយើង ឲ្យដើរតាមផ្លូវខុសឡើយ ព្រោះយើងចាំបាច់ត្រូវតោងឲ្យជាប់ ព្រះដែលស្រឡាញ់យើង(ខ.៣) ធ្វើឲ្យយើងស្កប់ចិត្ត(ខ.៥) ជួយយើង(ខ.៧) ហើយព្រះហស្តស្តាំរបស់ព្រះអង្គក៏ទ្រយើងផង(ខ.៨)។ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះវិសេសជាងជីវិត នោះយើងអាចបង្ហាញចេញនូវភាពស្កប់ចិត្តរបស់យើង តាមរយៈបបូរមាត់ ដែលសរសើរដំកើង និងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ(ខ.៣-៥)។—ARTHUR JACKSON
ព្រះយេស៊ូវបានរំដោះហើយ
មុនពេលលោកខេស៊ី(KC)ថ្វាយជីវិតដល់ព្រះយេស៊ូវ គាត់បានរស់នៅក្នុងជីវិតដែលញៀនថ្នាំ។ គាត់ថា កាលនោះ គាត់បានរស់នៅជាមួយម្តាយគាត់អស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ រហូតដល់ពេលដែលម្តាយគាត់ចាកចេញពីគាត់។ គាត់បានសារភាពថា គាត់បានព្យាយាមរកលុយទិញថ្នាំញៀន ដោយការលួចទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកដទៃ និងសូម្បីតែមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ក៏ដោយ។ ឥឡូវនេះ ជីវិតចាស់នោះបានកន្លងផុតទៅហើយ ដោយគាត់បានកត់ចំណាំថ្ងៃ ខែ ឆ្នាំ ដែលគាត់បានជាស្អាតពីការញៀនថ្នាំ។ ពេលណាខ្ញុំ និងលោកខេស៊ីអង្គុយសិក្សាព្រះបន្ទូលព្រះជាមួយគ្នាជាទៀងទាត់ ខ្ញុំបានឃើញជីវិតគាត់មានការផ្លាស់ប្រែខុសពីមុខ។
បទគម្ពីរម៉ាកុស ៥:១៥ បានចែងអំពីបុរសម្នាក់ដែលត្រូវអារក្សចូល ហើយក្រោយមក ក៏មានជីវិតផ្លាស់ប្រែផងដែរ។ មុនពេលគាត់ទទួលការប្រោសឲ្យជា គាត់ស្ថិតក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម គ្មានផ្ទះសម្បែង(ខ.៣-៥)។ ប៉ុន្តែ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមានការផ្លាស់ប្តូរបន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវរំដោះគាត់ ឲ្យរួចពីវិញ្ញាណអាក្រក់(ខ.១៣)។ ប៉ុន្តែ មុនពេលគាត់ជួបព្រះយេស៊ូវ ជីវិតគាត់មិនមានភាពប្រក្រតី គឺមិនខុសពីលោកខេស៊ីឡើយ។ ភាពវឹកវរក្នុងខ្លួនគាត់ ដែលបង្ហាញចេញមកខាងក្រៅ គឺខុសពីមនុស្សជាច្រើន ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន។ មនុស្សខ្លះដែលកំពុងតែមានការឈឺចាប់ កំពុងតែរស់នៅក្នុងអគារដែលគេបោះបង់ចោល ក្នុងយានយន្ត ឬកន្លែងដទៃទៀត។ អ្នកខ្លះទៀតរស់នៅក្នុងផ្ទះផ្ទាល់ខ្លួន តែកំពុងតែមានភាពឯកោយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគេកំពុងតែមានច្រវ៉ាក់រុំព័ទ្ធចិត្ត និងគំនិត ហើយបានផ្តាច់ខ្លួនចេញពីអ្នកដទៃ។
តែយើងអាចថ្វាយការឈឺចាប់ និងក្តីអាម៉ាស់របស់យើងពីអតីតកាល និងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ដាច់ដល់ព្រះអង្គ។ ហើយព្រះអង្គកំពុងតែរង់ចាំស្វាគមន៍ អស់អ្នកដែលរត់មករកព្រះអង្គ នៅថ្ងៃនេះ(ខ.១៩)។—ARTHUR JACKSON
នៅក្នុងរឿងនោះទាំងអស់គ្នា
កាលពីឆ្នាំ១៩៩៤ ក្នុងរយៈពេលតែ២ខែសោះ ជនជាតិទូតស៊ីមួយលាននាក់ ត្រូវជនជាតិហ៊ូទូសម្លាប់រង្គាលយ៉ាងសាហាវព្រៃផ្សៃ នៅប្រទេសរវ៉ាន់ដា។ បន្ទាប់ពីអំពើប្រល័យពូជសាសន៍នេះបានបញ្ចប់ លោកអភិបាល ចូហ្វ្រ៊ី រវូប៊ូស៊ីស៊ី(Geoffrey Rwubusisi) លើកទឹកចិត្តអ្នកស្រីម៉ារី ដែលជាភរិយា ឲ្យទៅសួរសុខទុក្ខស្រ្តី ដែលបានបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។ អ្នកស្រីម៉ារី ក៏បានឆ្លើយតបថា ក្រៅពីយំ គាត់មិនចង់ធ្វើអ្វីទាំងអស់។ គាត់ក៏បានបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារផងដែរ។ ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំដ៏ឆ្លាតវ័យ និងជាស្វាមីដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះភរិយា លោកអភិបាលក៏បានប្រាប់ភរិយាគាត់ ឲ្យទៅនាំស្រ្តីទាំងឡាយ មកជួបជុំគ្នា ហើយយំជាមួយពួកគេ។ គាត់ដឹងថា ការឈឺចាប់បានជួយឲ្យភរិយាគាត់ ត្រៀមខ្លួន ដើម្បីរំលែកទុក្ខអ្នកដទៃ។
ពួកជំនុំគឺជាគ្រួសាររបស់ព្រះ ជាកន្លែងសម្រាប់ចែករំលែកទុក្ខ ក៏ដូចជាចែករំលែកក្តីអំណរ ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានប្រើពាក្យ “ទៅវិញទៅមក” ដើម្បីនិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីការពឹងផ្អែកលើគ្នាទៅវិញទៅមក។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យប្តូរផ្តាច់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយក្តីស្រឡាញ់ គោរពអ្នកដទៃ ឲ្យលើសខ្លួនឯង … រស់នៅដោយសុខដុមជាមួយគ្នា”(រ៉ូម ១២:១០,១៦)។ ជាងនេះទៅទៀត យើងត្រូវរឹតចំណងទាក់ទងឲ្យកាន់តែខ្លាំង ដោយ “អរសប្បាយជាមួយអ្នកដែលអរសប្បាយ ហើយកើតទុក្ខជាមួយអ្នកកើតទុក្ខ”(ខ.១៥)។
ជម្រៅ និងទំហំនៃការឈឺចាប់របស់យើង ប្រហែលជាមិនធ្ងន់ធ្ងរដូចអ្នក ដែលរងគ្រោះដោយសារអំពើប្រល័យពូជសាសន៍ឡើយ តែវាជាការឈឺចាប់ផ្ទាល់ខ្លួន ហើយជារឿងពិតរបស់យើង។ ដោយសារការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើង នោះយើងអាចរំលែកទុក្ខលំបាករបស់អ្នកដទៃ ដើម្បីលើកទឹកចិត្ត និងដើម្បីប្រយោជន៍របស់ពួកគេ។…
តើអ្នកមានប្រភេទនៃជំនឿនោះឬទេ?
វិចិត្រករ ដូក មើឃី(Doug Merkey)បានឆ្លាក់រូបចម្លាក់ដ៏ល្អប្រណិតមួយ ដែលគាត់បានដាក់ចំណងជើងឲ្យថា ជំនឿអស់ពីចិត្ត ។ វាជារូបចម្លាក់មនុស្សម្នាក់ធ្វើពីលង្ហឹន ដែលកំពុងតែតោងឈើឆ្កាងមួយធ្វើពីឈើវលណាត់ ដោយចិត្តស្រេកឃ្លានយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានសរសេរថា “រូបចម្លាក់នេះ គឺជាការឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីឥរិយ៉ាបថដ៏ចាំបាច់ និងត្រឹមត្រូវ ដែលយើងត្រូវមានក្នុងជីវិត ដោយការពឹងផ្អែកដ៏ជិតស្និទ្ធ មកលើព្រះគ្រីស្ទ និងដំណឹងល្អ”។
រូបចម្លាក់នេះក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីជំនឿ ដែលបានបង្ហាញចេញមក តាមរយៈសកម្មភាព និងពាក្យសម្តីរបស់ស្រ្តីម្នាក់ ដែលមិនបានបញ្ចេញឈ្មោះ ក្នុងបទគម្ពីរ ម៉ាកុស ៥:២៥-៣៤។ ជីវិតរបស់នាងបានជួបភាពច្របូកច្របល់អស់រយៈពេល១២ឆ្នាំមកហើយ(ខ.២៥)។ “នាងបានឈឺសន្ធឹក នៅដៃគ្រូពេទ្យជាច្រើន ហើយបានចំណាយទ្រព្យសម្បត្តិទាំងប៉ុន្មានៗ តែមិនបានគ្រាន់បើសោះ ជំងឺនោះកាន់តែខ្លាំងឡើងវិញ”(ខ.២៦)។ ប៉ុន្តែ គ្រាន់តែបានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែយាងមកតាមផ្លូវ នាងក៏បានប្រញាប់ទៅរកព្រះអង្គ ដោយគ្រាន់តែពាល់ជាយព្រះពស្តរបស់ព្រះអង្គ ហើយនាងក៏បាន “រួចពីសេចក្តីវេទនារបស់នាង”(ខ.២៧-២៩)។
តើអ្នកមានការទាល់ច្រកឬទេ? តើអ្នកបានចំណាយអស់កម្លាំង និងធនធានហើយឬ? តើអ្នកមានការថប់បារម្ភ អស់សង្ឃឹម វង្វេង និងពិបាកចិត្តឬទេ? អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវអស់សង្ឃឹមឡើយ។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ នៅតែឆ្លើយតប ចំពោះជំនឿ ដ៏ស្រេកឃ្លានរបស់អ្នក គឺប្រភេទនៃជំនឿ ដែលបានបង្ហាញចេញក្នុងជីវិតរបស់ស្រ្តីដែលរងទុក្ខ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរម៉ាកុស ក៏ដូចជាបានបង្ហាញក្នុងអត្ថន័យនៃរូបចម្លាក់របស់លោកមើឃី។ ជំនឿប្រភេទនេះក៏បានបង្ហាញចេញ ក្នុងពាក្យពេចន៍នៃបទចម្រៀងទំនុកដំកើង របស់លោកឆាល វេសលី(Charles…
បង្កើតផលផ្លែដល់ទីបញ្ចប់
ទោះបីជាអ្នកស្រី លេន័រ ឌុនឡប(Lenore Dunlop) មានអាយុ៩៤ឆ្នាំក៏ដោយ ក៏គំនិតរបស់គាត់នៅតែមុតស្រួច ស្នាមញញឹមរបស់គាត់នៅតែភ្លឺថ្លា ហើយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅដែលគាត់មានចំពោះព្រះយេស៊ូវ បានប៉ះពាល់ចិត្តមនុស្សជាច្រើន។ តាមធម្មតា គេឃើញគាត់ នៅក្នុងចំណោមយុវជន នៅព្រះវិហារ ដោយវត្តមាន និងការចូលរួមរបស់គាត់ បាននាំមកនូវក្តីអំណរ និងការលើកទឹកចិត្ត ដល់មនុស្សជាច្រើន។ ការរស់នៅរបស់អ្នកស្រីលេន័រ មានភាពរស់រវើកណាស់ បានជាយើងមានការតក់ស្លត់យ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានទទួលដំណឹងមរណៈភាពរបស់គាត់។ គាត់បានរត់ប្រណាំងខាងវិញ្ញាណ ទៅដល់ទី នៃជីវិតគាត់ ប្រៀបដូចជាកីឡាកររត់ប្រណាំងដ៏ក្លាំងពូកែ។ រយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃមុនពេលគាត់លាចាកលោក ថាមពល និងភាពឧស្សហ៍ព្យាយាមរបស់គាត់បាននាំឲ្យគាត់បញ្ចប់វគ្គសិក្សា១៦សប្តាហ៍ ដែលផ្តោតទៅលើការនាំព្រះរាជសារព្រះយេស៊ូវ ទៅដល់មនុស្ស នៅក្នុងពិភពលោក។
ជីវិតរបស់អ្នកស្រីលេន័រ បានបង្កើតផលផ្លែ និងថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ គឺស្របតាមសេចក្តីដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៩២:១២-១៥។ បទទំនុកដំកើងនេះពិពណ៌នា អំពីជីវិតដែលចេញពន្លក ចេញផ្ការីកស្គុះស្គាយ និងចេញផ្លែ ដោយសារអ្នកនោះបានចាក់ឫសចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងដ៏ត្រឹមត្រូវជាមួយព្រះ(ខ.១២-១៣)។ ដើមឈើនោះមានតម្លៃ គឺដោយសារផលផ្លែ និងឈើរបស់វា ដែលឆ្លុះបញ្ចំាងអំពីភាពរស់រវើក ភាពសម្បូរសប្បាយ និងភាពមានប្រយោជន៍។ យើងគួរតែអរសប្បាយ ពេលដែលយើងបានឃើញជីវិតរបស់យើង ចេញពន្លក និងផ្លែផ្កានៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ការចែករំលែក ការជួយ និងនាំអ្នកដទៃឲ្យជឿព្រះយេស៊ូវ។
ដរាបណាគ្រីស្ទបរិស័ទនៅមានជីវិត ពួកគេនៅតែមិនយឺតពេល នៅក្នុងការចាក់ឫស និងបង្កើតផលផ្លែ…
ការអធិស្ឋានដ៏ស្ថិតស្ថេរ
លោកអ៊ី អ៊ែម បោន(E. M. Bounds ឆ្នាំ ១៨៣៥ ដល់ ១៩១៣) បាននិពន្ធសៀវភៅជាច្រើនអំពីការអធិស្ឋាន ដែលបានលើកទឹកចិត្តមនុស្សជាច្រើនជំនាន់។ នៅក្នុងការនិពន្ធនោះ គាត់បានសរសេរថា “ការអធិស្ឋានមិនដែលចេះស្លាប់ឡើយ”។ ពាក្យមួយឃ្លានេះបាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការចាប់អារម្មណ៍។ គាត់បានលើកឡើង អំពីអំណាច និងលក្ខណៈដ៏ស្ថិតស្ថេរនៃការអធិស្ឋានរបស់យើង ដោយរៀបរាប់ថា “បបូរមាត់ ដែលបន្លឺសម្លេងអធិស្ឋាន អាចបិទពេលមនុស្សស្លាប់ បេះដូងដែលប៉ះពាល់ដោយការអធិស្ឋាន អាចឈប់លោត ប៉ុន្តែ ការអធិស្ឋាននៅតែមានជីវិតរស់នៅចំពោះព្រះ ហើយព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ នៅជាប់នឹងការអធិស្ឋាននោះ ហើយការអធិស្ឋានក៏មានអាយុវែងជាងមនុស្សដែលអធិស្ឋាន គឺមានអាយុវែងជាងមនុស្សមួយជំនាន់ វែងជាងសម័យកាលមួយ ក៏មានអាយុវែងជាងពិភពលោកផង”។
តើអ្នកធ្លាប់ឆ្ងល់ទេថា ការអធិស្ឋានរបស់អ្នក ជាពិសេសការអធិស្ឋានដែលកើតចេញពីទុក្ខលំបាក ការឈឺចាប់ និងទុក្ខវេទនាបានឮដល់ព្រះកាណ៍ព្រះឬទេ? ការអធិប្បាយដ៏មានន័យរបស់លោកបោន បានរំឭកយើង អំពីសារៈសំខាន់នៃការអធិស្ឋានរបស់យើង គឺដូចដែលមានចែងនៅក្នុងបទគម្ពីរវិវរណៈ ៨:១-៥។ បទគម្ពីរនេះនិយាយអំពីនគរស្ថានសួគ៌(ខ.១) ជាកន្លែងដែលបល្ល័ង្ករបស់ព្រះតាំងនៅ និងជាកន្លែងដែលទ្រង់គ្រប់គ្រងចក្រវាលទំាងមូល។ ពួកទេវតាឈរនៅពីមុខព្រះវត្តមានទ្រង់(ខ.២) ហើយមានទេវតាមួយអង្គ ដែលមានសណ្ឋានដូចពួកសង្ឃពីសម័យដើម បាននាំគ្រឿងក្រអូប និងការអធិស្ឋានរបស់រាស្រ្តទ្រង់(ខ.៣)។ យើងពិតជាមានការភ្លឺភ្នែក និងការលើកទឹកចិត្តណាស់ ដែលបានស្តាប់ការពិពណ៌នា អំពីទិដ្ឋភាពនៃការអធិស្ឋានដែលមនុស្សបានទូលថ្វាយពីផែនដី ឡើងទៅដល់ព្រះជាម្ចាស់នៅស្ថានសួគ៌(ខ.៤)។ ពេលដែលយើងគិតថា ការអធិស្ឋានរបស់យើងប្រហែលជាបាត់ ឬភ្លេច នៅតាមផ្លូវឆ្ពោះទៅរកព្រះជាម្ចាស់ នោះសូមយើងទទួលការកម្សាន្តចិត្ត…
តើយើងបានប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលហើយឬនៅ?
លោកប្រាយអិន(Brian) មានគម្រោងធ្វើជាអ្នកនាំភ្ញៀវចូលកន្លែងអង្គុយ នៅក្នុងពិធីមង្គលការរបស់បងប្រុសគាត់ ប៉ុន្តែ គេមិនឃើញគាត់មកសោះ។ ក្រុមគ្រួសារគាត់ ក៏មានការខកចិត្ត ដោយរាប់បញ្ចូលទំាងប្អូនស្រីរបស់គាត់ ឈ្មោះចាស្មីន(Jasmine) ដែលត្រូវអានខគម្ពីរ នៅថ្ងៃនោះ។ នៅក្នុងពិធីមង្គលការនោះ នាងក៏បានអានខគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១៣ យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ដែលនោះជាខគម្ពីរដ៏ពេញនិយម ដែលនិយាយអំពីក្តីស្រឡាញ់។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីពិធីមង្គលការបានចប់សព្វគ្រប់ ឪពុករបស់នាងក៏បានប្រាប់នាង ឲ្យយកអំណោយថ្ងៃខួបកំណើត ទៅឲ្យលោកប្រាយអិន តែនាងមានការស្ទាក់ស្ទើរ។ នាងក៏បានដឹងថា ការអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូល ដែលនិយាយអំពីក្តីស្រឡាញ់ គឺមានភាពងាយស្រួលជាងការអនុវត្តន៍តាម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មុនពេលយប់មកដល់ នាងក៏បានផ្លាស់ប្តូរគំនិត ហើយក៏បានទទួលស្គាល់ថា នាងមិនអាចឈរអានខគម្ពីរ ដែលនិយាយអំពីក្តីស្រឡាញ់ ដោយមិនអនុវត្តតាមនោះឡើយ។
តើអ្នកធ្លាប់បានទទួលការចាក់ចុចចិត្ត ពីព្រះគម្ពីរ ដែលអ្នកបានអាន ឬបានឮ តែពិបាកនឹងអនុវត្តតាមឬទេ? មិនមែនមានតែអ្នកទេ ដែលមានបញ្ហានេះ។ ការអាន ហើយស្តាប់តាមព្រះបន្ទូលព្រះ គឺងាយស្រួលជាងការស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ហេតុនេះហើយបានជាសាវ័កយ៉ាកុបបានជំរុញយើងថា “ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលទៅ កុំឲ្យគ្រាន់តែស្តាប់ប៉ុណ្ណោះ ហើយបញ្ឆោតខ្លួនវិញនោះឡើយ”(យ៉ាកុប ១:២២)។ យើងអាចស្តាប់បង្គាប់តាម ដោយទឹកមុខញញឹម ព្រោះយើងយល់ អំពីអត្ថន័យ នៃការសង្កេតមើលខ្លួនឯង ដើម្បីស្វែងរកចំណុច ដែលយើងត្រូវការកែប្រែ ឬត្រូវធ្វើ។ ប៉ុន្តែ យើងកំពុងតែបោកប្រាស់ខ្លួនឯងហើយ…
តើអ្នកត្រូវការខែលបាំងជុំវិញទេ?
ថ្ងៃមួយ ពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំបានជួបការបាត់បង់ដ៏ឈឺចាប់ ពេលដែលលោកប៉ុល(Paul) ដែលជាអ្នកដឹកនាំការថ្វាយបង្គំមានអំណោយទាន បានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងវ័យ៣១ឆ្នំា ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ ពេលគាត់ធ្វើដំណើរតាមទូក។ លោកប៉ុល និងភរិយារបស់គាត់ ឈ្មោះ ឌូរ៉ុនដា(DuRhonda) ធ្លាប់ស្គាល់ការឈឺចាប់ជាច្រើនមកហើយ ជាពិសេស នៅពេលដែលកូនៗរបស់ពួកគេបានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតទាំងក្មេងខ្ចី។ នៅពេលនេះ គេបានជីកផ្នូរមួយទៀត នៅក្បែរផ្នូរតូចៗរបស់ក្មេងទាំងនោះ។ សោកនាដកម្មដ៏ខ្លោចផ្សារបានវាយប្រហារមកលើគ្រួសារមួយនេះម្តងហើយម្តងទៀត ធ្វើឲ្យអ្នកដែលស្រឡាញ់ពួកគេមានការឈឺចាប់ជាពន់ពេក។
ស្តេចដាវីឌក៏ធ្លាប់ជួបវិបិត្តផ្ទាល់ខ្លួន និងគ្រួសារផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើងជំពូក៣ ទ្រង់បានបង្ហាញអំពីអារម្មណ៍សោកសៅជាពន់ពេក ដោយសារការបះបោររបស់បុត្រាទ្រង់ ព្រះនាមអាប់សាឡំ។ ទ្រង់មិនបាននៅប្រយុទ្ធតតាំងនឹងគេទេ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យរត់គេចពីព្រះរាជវាំង និងរាជបល្ល័ង្ករបស់ទ្រង់(២សាំយ៉ូអែល ១៤:១៣-២៣។ ទោះ “មនុស្សជាច្រើន” បានគិតថា ព្រះជាម្ចាស់បានបោះបង់ស្តេចដាវីឌចោលក្តី(ទំនុកដំកើង ៣:២) ក៏ទ្រង់នៅតែជឿជាក់ថា ព្រះអម្ចាស់ជាអ្នកការពារទ្រង់(ខ.៣) ហើយទ្រង់ក៏បានអំពាវនាវដល់ព្រះអម្ចាស់(ខ.៤)។ អ្នកស្រីឌូរ៉ុនដាក៏បានបង្ហាញចេញនូវឥរិយាបថដូចនេះផងដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សរាប់រយនាក់បានមកជួបជុំគ្នា ដើម្បីនឹកចាំអំពីស្វាមីរបស់នាង នៅក្នុងពិធីបុណ្យសព នាងបានលើកសម្លេងដ៏ស្រទន់ឡើង ច្រៀងនូវបទដែលបង្ហាញអំពីការទុកចិត្តព្រះ ទោះនាងកំពុងតែមានការសោកសង្រេងក៏ដោយ។
ពេលដែលគ្រូពេទ្យបានប្រាប់ដំណឹងអាក្រក់ អំពីសុខភាពយើង ពេលដែលបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុនៅតែមិនធូរស្បើយ ពេលដែលការប្រឹងប្រែង នៅក្នុងការផ្សះផ្សាទំនាក់ទំនងបរាជ័យ ពេលដែលសេចក្តីស្លាប់បានបំបែកមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ពីយើង ចូរយើងទទួលកម្លាំងពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយពោលឡើងថា “ឱព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់ជាខែលបាំងទូលបង្គំជុំវិញ ក៏ជាសិរីល្អនៃទូលបង្គំ ហើយជាអ្នកលើកក្បាលទូលបង្គំឡើងដែរ”(ខ.៣)។—ARTHUR JACKSON